Anlatması güç. Güç değil de nereden başlasam bilemiyorum. Aslında şunun gibi bir şey. Uzun zamandır ev sahibim bana "çık evimden" diyormuş. "Çık oğlum gelecek"." Bana ne" diyormuşum. Ama o ısrarcı tabii. "çık" diyormuş "çık, artık seni istemiyorum". Bense inatçı tabii. Bırakır mıyım hiç. Bırakmamışım. Bu arada evin her yeri dökülmeye başlamış. Çatı su akıtmış, altına kova koymuş öyle idare etmişim. Duvarlar rutubet yapmış, geçici çözüm diye boyamış durmuşum. Ve bunların beni nasıl yıprattığını farketmemişim. Ya da farketmişim de çözüm bulmak çok zor gelmiş. Bunca zaman dayandım bunca pisliğine, bırakamam burayı demişim. Halbuki bırakmak çok çok daha güzelmiş. Olmadığı anda vazgeçmek zayıflık değil gerçek güçmüş. Çünkü buna cesaret etmek öyle kolay bir iş değilmiş. Vazgeçmek, seni yoran üzen her şeyi geride bırakıp yeni bir sayfa açabilmek. Hem korkutucu hem rahatlatıcı. Hem mutluluk verici hem endişeli. Ama nihayetinde hem en doğrusu hem en güzeli.
Hayatımda bana göre büyük sayılan değişiklikler oldu, oluyor, olacak. Ben artık buradayım. Bu ilk yazıma en sevdiğim yazarlardan biri olan Yaşar Kemal'in en sevdiğim kitabından en sevdiğim cümlelerle son vermek istiyorum. Yeter ki her sabah günle birlikte doğmayı isteyelim.
Biz insanoğluyuz, doğumdan ölüme kadar başımızdan geçmeyen kalmaz. Yalnız şunu bil ki kardeş, insanoğlu her gün anasından terütaze doğmuş gibi bir kez daha doğar, her gün doğan güneşle birlikte. Yeter ki her sabah günle birlikte doğmayı isteyelim. Bütün suçlardan, kötülüklerden, pisliklerden arınarak pirüpak oluruz. İnsan kendi kendini arındırdığında kendi kendini bağışlar. İşte o zaman insan yeniden doğar pirüpak olur.”
(Fırat Suyu Kan Akıyor Baksana/ Yaşar KEMAL)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder